Bezstresowe wychowanie dzieci

Czy bezstresowe wychowanie istnieje? Czy rodzice są w stanie wychować młodego człowieka, nie wydzielając/ określając mu norm prawidłowego zachowania? Tak często poruszana dyskusja na temat kar cielesnych dla dzieci wywołuje szereg pytań wśród młodych rodziców. “Człowiek jest z natury dobry, wypacza go cywilizacja” pisał w XVIII w. J.J. Rousseau.

Aby dziecko czuło się stabilne emocjonalnie potrzebuje jasnych sygnałów od rodziców tego, co jest dobre, a co złe. Jeżeli rodzic nie potrafi określić granic, pokazać różnicy między czynem dobrym, społecznym, a złym zachowaniem, nasze dziecko nie będzie potrafiło właściwie i samodzielnie ocenić sytuacji, z jakimi przyjdzie mu się zmierzyć. Sygnały wysyłane dziecku powinny być czytelne dla niego, a rodzic powinien być konsekwentny. Dzieci testują najbliższe otoczenie, sprawdzają, jak daleko mogą się posunąć w swych niecnych postępkach. Nie ulegajmy presji dziecku, gdy na widok zabawki wpada w histerię i płacz, ponieważ powiedzieliśmy „nie”. W ten sposób brzdąc pokazuje złość, a ponieważ nie potrafi inaczej się denerwować, pada na podłogę, krzyczy i tupie nogami. Takie zachowanie dziecka nie oznacza, że jesteśmy złymi rodzicami, którzy nie są w stanie wychować potomka. Zachęcamy Państwa do lektury krótkiego artykułu na temat różnych styli wychowania dzieci w miesięczniku „Wychowawca”. Psycholog Diana Baumrind opracowała trzy style interakcji.

Pierwszy to leseferyzm – charakteryzujący się dużą swobodą, brakiem oczekiwań i kar za niestosowne zachowanie. Rodzice dają pełną wolność swojemu dziecku. W następstwie zachowanie potomka cechuje impulsywność, strachliwość, brak samokontroli.

Drugim stylem wychowawczym jest styl autorytarny – przejawia się on pewnym despotyzmem i chłodem ze strony rodziców, czy wymierzaniem kar. Takie zachowanie ze strony rodziców powoduje, że dzieci zamykają się w sobie, są nieufne i mają niską samoocenę.

Trzeci zaproponowany styl wychowawczy jest najbardziej zoptymalizowany z punktu widzenia rodziców, jak i dzieci. Styl ten nazywa się autorytatywnym. Prezentuje rodziców jako wyważonych, konsekwentnych oraz mających jasne reguły, ale nie pozbawionych ciepła i chęci rozmowy z potomstwem. Natomiast w dzieciach wyzwalane są takie emocje, jak prawidłowa samoocena i otoczenia, zdrowa pewność siebie, chęć do podejmowania ryzyka.
Zastanówmy się, który z modeli jest podobny do naszego i zweryfikujmy go, jeśli istnieje taka konieczność.    

31.08.2011
Joanna Adamczyk