Gry i zabawy rodzinne

Gry – doskonała zabawa z elementem ryzyka, który stanowi dla dzieci atrakcję. Dziecko uczy się, jak wyżej wspomniano, tolerancji na przegraną, poznaje reguły oraz zasady i stosuje się do nich, a w zależności od rodzaju gry doskonali różne funkcje i umiejętności.

Można grać w znane dziecku gry, lub w te, które dostało jako prezent świąteczny.

• Domino, niezależnie od tego, czy jest obrazkowe, czy liczbowe, uczy skupiania uwagi, doskonali spostrzeganie, ćwiczy pojęcie: taki sam; domino liczbowe  kształtuje pojęcie liczby, uczy operacji dodawania, ćwiczy precyzję ruchów ręki (układanie kostek).
• Gry planszowe  są doskonałym treningiem w odliczaniu, ćwiczą różne sprawności umysłowe w zależności od rodzaj przeszkód i utrudnień w grze.
• Gry zręcznościowe: pchełki, żabki, bierki, rzucanie do celu, chwytanie piłki w różne urządzenia, kręgle itp. doskonalą sprawność ruchów rąk, koordynację ruchów całego ciała, orientację w przestrzeni (dalej, obok, w prawo itp.) itd.
• Gry w karty są dla dziecka sporą atrakcją. Rodzaje gier uwarunkowane są umiejętnością trzymania przez dziecko kart w rączce. Przedszkolaki chętnie grają w grę typu „Czarny Piotruś”, w której ciągnie się karty od współgrających i dobiera w pary odkładane na bok. Osoba z ostatnią kartą na ręku – „Piotrusiem” – przegrywa. Dobieranie w pary oparte jest na różnych zasadach i kupując karty należy dopasować stopień trudności gry do możliwości dzieci.

Ważne: nie należy dopuszczać do zbytniego zmęczenia dziecka (maluchy wytrzymują w skupieniu około 15 minut, średniaki – do 25 minut, starsze przedszkolaki nieco powyżej 30 minut). Dziecko zmęczone: obraża się, płacze, złości się, nie toleruje przegranej. Można zrobić dziecku przerwę i podać coś słodkiego, lub owoce, ale lepiej skończyć grę i np. poczytać nową książeczkę lub opowiedzieć bajkę. Dzieci odpoczywają także przy rysowaniu. 

Zabawy typu słownego – wzbogacają słownik dziecka, doskonalą wypowiedzi i uczą narracji, ćwiczą pamięć, wyobraźnię i mogą być źródłem radości i śmiechu. Oto przykłady:

• Układanie bajki  – zaczyna np. tata: nie za górami, nie za lasami, ale w mieście mieszkała sobie rodzina. Dalej mama: tata, mama i synek mieszkali w bloku na dużym osiedlu. Rodzice chodzili do pracy, a synek do przedszkola. Kolej na chłopca:… Potem znów tata, mama i dziecko itd.
• Literkowy pociąg: zaczyna ktoś dorosły: na stację w Krakowie zajechał pociąg z wieloma wagonami. W każdym wagonie jechały różne rzeczy i zwierzęta zaczynające się na literkę (pojęcia głoski dziecko jeszcze nie rozumie) np. „K”; co może być w tych wagonach? (wymieniamy nazwy). Po chwili zmienia się nazwa stacji i zabawa trwa dalej.
• Robimy zakupy: zaczyna osoba dorosła: babcia poszła do sklepu i kupiła chleb. Druga osoba: babcia kupiła chleb i masło; następna osoba: babcia kupiła chleb, masło i cukier; kolejne osoby powtarzają tekst od początku, dodając nazwy produktów, do chwili, gdy ktoś zapomni lub pomyli się. W podobny sposób możemy „zauważać” coś na ulicy, wymieniać zwierzęta w ZOO itp.
• Prawda – nieprawda: (potrzebne będą dwie metalowe pokrywki) dorosły wypowiada zdanie, jeżeli jest ono prawdziwe, to dziecko klaszcze w dłonie; jeśli jest nieprawdziwe – uderza pokrywkami (np. teraz jest zima – klaskanie w dłonie; pies ma pięć nóg – uderzanie pokrywkami). Potem następuje zmiana – dziecko mówi zdania, a dorosły klaszcze lub używa pokrywek. Zabawa dostarcza dużo śmiechu.

    A przed snem – bajka.