Maluch pije sam (czyli o kubkach treningowych i nie tylko)

Co prawda bobas pijący samodzielnie z butelki to dla wielu roztkliwiający widok, jednak im szybciej nauczymy go pić z kubeczka, tym lepiej. Trening samodzielnego picia to nie jest czynność automatyczna i wymaga dobrego przygotowania, opracowania planu i pomocy rodzica.

Co z tym piciem?

Dziecko przychodzi na świat z umiejętnością ssania oraz połykania – ćwiczy to już w okresie prenatalnym. Dzięki temu doskonale radzi sobie z pobieraniem pokarmu z piersi lub z butelki. Jeśli dziecko jest karmione wyłącznie butelką, powinno się w miarę szybko wprowadzić też inne sposoby pojenia, gdyż smoczek od butelki nie angażuje do pracy wszystkich mięśni twarzy, co może mieć znaczenie dla rozwoju mowy dziecka.

Kiedy zacząć trening picia?

Specjaliści doradzają, że im wcześniej zaczniemy naukę picia tym lepiej. Kluczowymi momentami, wskazującymi na to, że dziecko jest już gotowe na podjęcie takiej nauki są:

– umiejętność stabilnego, samodzielnego siedzenia;

– umiejętność pobierania pokarmu z łyżeczki.

Nie należy jednak zwlekać, ani odkładać tego treningu zbyt długo, gdyż okazuje się, że mniejsze dzieci dużo szybciej opanowują tę sztukę, niż starsze, które mają już swoje nawyki i przyzwyczajenia i niechętnie współpracują z rodzicami.

Od czego zacząć?

Tak naprawdę to chyba najtrudniejszy etap w całym procesie. Aby pożegnać się z butelką trzeba opracować dobry plan i odpowiednio się przygotować. Przede wszystkim należy zdecydować, jeśli nie butelka to co? W sprzedaży znajdziemy rozmaite kubki niekapki, bidony ze słomką, kubeczki treningowe, natomiast niektórzy w początkowym okresie decydują się na podawanie napojów łyżeczką lub kieliszkiem. Kolejną ważną kwestią jest przygotowanie na to, że początkowo dziecko tak czy inaczej będzie się oblewało, więc warto wyposażyć się w zapas śliniaków lub przygotować na częstsze przebieranie. Na początku powinno się podawać gęstsze napoje, np. kisiel, a dopiero gdy maluch opanuje technikę połykania można przejść na rzadsze konsystencje.

Z czego pić?

Nie jest niczym dziwnym, że rodzice chwalą sobie butelki. Dzieci praktycznie zawsze potrafią z nich pić już od urodzenia, nic się nie rozlewa, a do tego dziecko się uspokaja. Jednak, jak wiadomo, zbyt długie ssanie smoczka nie jest korzystne, dlatego maluch prędzej czy później powinien pożegnać się z butelką. Zdecydowanie najlepiej byłoby przejść od razu do „dorosłego” kubka, ale picie z niego jest dosyć trudne, niekiedy problematyczne dla maluchów. Dlatego producenci akcesoriów dziecięcych wyszli naprzeciw oczekiwaniom rodziców i zaproponowali szeroką gamę kubków, kubeczków, bidonów. Każdy z nich ma swoje zalety, ale i wady. Przyjrzyjmy się im.

Kubki niekapki

Jest to ogólna nazwa odnosząca się do kubków, które z założenia mają utrudniać rozlewanie płynów, a umożliwiać trening „dorosłego” picia. Rozwiązanie to jest często wybierane przez rodziców ze względów praktycznych. Dziecko samo trzyma kubek, co z pewnością sprawia mu frajdę i motywuje do nauki picia. Trzeba mieć jednak świadomość tego, że bez względu na to jaki rodzaj kubka wybierzemy – czy z ustnikiem twardym, miękkim, krótki, długim, dziecko pobiera płyny z tych kubków za pomocą ssania. Dlatego też powinna to być opcja przejściowa, stosunkowo krótka, równolegle z którą przeprowadza się trening picia z kubka z uszczelką tzw. 360°, a następnie z otwartego kubka.

Przy wyborze kubka niekapka należy kierować się nie tylko wyglądem, bo te zwykle i tak są bardzo atrakcyjne dla dzieci, a warto wziąć pod uwagę łatwość trzymania, lekkość, jakość wykonania, wygodne i szczelne zamykanie, stopień „kapania” (bo trzeba mieć świadomość, że kubki niekapki w większości zdecydowanie kapią), a co najważniejsze – łatwość umycia, im więcej elementów, tym trudniej dotrzeć do zakamarków, gdzie zbierają się resztki napojów i osad.

Bidon ze słomką

Jeśli dziecko nauczy się prawidłowo pić przez słomkę, jest to również doskonały trening dla mięśni okrężnych ust. Jedne dzieci opanowują bidony z rurką błyskawicznie, innym zajmuje to więcej czasu. Należy pilnować, by dziecko nie próbowało dalej ssać słomki, gdyż nieprawidłowe picie z bidonu może przyczynić się do wad wymowy w przyszłości. Jest to świetna opcja na spacery, czy wyjścia, dzięki czemu dziecko może się napić zawsze i wszędzie z własnego bidonu. Największą ich wadą jest trudność umycia używanej rurki, dlatego trzeba ją często wymieniać.

Kubek treningowy

Jest to najtrudniejsze, a zarazem najlepsze „naczynie” do picia. Jest najbardziej zbliżone do „dorosłych” kubków, umożliwia ćwiczenie odpowiedniego sposobu oddychania oraz przejścia od połykania infantylnego do połykania dojrzałego. Wymaga dużego zaangażowania ze strony rodziców, ponieważ dziecko nie powinno samo uczyć się pić z otwartego kubka. Trening picia powinien odbywać się pod ścisłą kontrolą mamy lub taty. Na początku podajemy dziecku gęste napoje, stopniowo je rozrzedzając. Nie wolno wlewać dziecku picia do buzi, a jedynie przechylić kubek na tyle, by płyn dotarł do brzegu. Dziecko powinno wtedy ściągnąć płyn górną wargą. W ten sposób nauczy się koordynacji oddechu i połykania. Na rynku dostępne są kubki zbliżone do tradycyjnych, ale z grubszym rantem, lub też skośne kubki nie wymagające mocnego przechylania aby się napić.

Łyżeczka

Polecana zwłaszcza przez starsze pokolenia, jednak najmniej bezpieczna ze wszystkich akcesoriów do picia. Istnieje duże ryzyko zakrztuszenia i tak naprawdę nie uczy picia z kubka.

Powodzenia!

Nauka dziecka samodzielnego picia z otwartego kubka nie jest łatwa. Może okazać się, że nasz maluch nie jest jeszcze na to gotowy. Nie powinniśmy ani nalegać ani się zniechęcać. Warto wrócić do treningów za jakiś czas, a gdy się uda, satysfakcja gwarantowana. Gdy nasze dziecko opanuje już tę umiejętność, będzie nam dużo łatwiej, gdyż o każdej porze i w każdym miejscu będziemy w stanie ugasić pragnienie swojej pociechy bez konieczności noszenia ze sobą akcesoriów do picia.