Niewiele jest chorób tak zgubnych i tak zakaźnych jak Wirusowe Zapalenie Wątroby typu B. Stąd też znamienna rola szczepień podawanych już noworodkom.

Zapalenie wątroby typu B wywoływane jest przez wirusa HBV, odkrytego w 1967 r. przez Barucha S. Blumberga. Jest to patogen nawet sto razy bardziej zaraźliwy niż wirus HIV, a do zakażenia dochodzi przez kontakt z krwią lub kontakty cielesne. W przypadku małych dzieci ryzykiem mogę być wszelkie procedury przeprowadzane w szpitalu, jak również sam poród, jeśli matka jest zakażona.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B – dlaczego należy się go bać?

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia w 2015 r. na świecie żyło 257 milionów ludzi z aktywnym zapaleniem wątroby typu B. W tym samym roku zmarło na niego 887 tysięcy ludzi, głównie z powodu marskości lub raka wątroby. Powszechny system szczepień doprowadził już jednak do zmniejszenia wskaźnika zakażeń wśród dzieci do lat 5 do zaledwie 1%.

Chroniczna postać zapalenia wątroby B jest najczęściej spotykana u dzieci, które zaraziły się od swojej matki w czasie porodu lub miały kontakt z zakażoną krwią przed ukończeniem 5 roku życia. Niestety bowiem, wirus jest w stanie przetrwać poza organizmem żywiciela nawet 7 dni!

Sama choroba ma bardzo różny przebieg. Może być przez długi okres i niewidoczna i dopiero po latach zamanifestować się chronicznym zapaleniem wątroby, a następnie jej marskością lub nowotworem. Może również mieć postać nagłą, wywołując żółtaczkę, zmęczenie i zaburzenia żołądkowa i w skrajnych przypadkach prowadząc nawet do niewydolności wątroby.

Szczepienia HBV

W Polsce, tak jak w innych rozwiniętych krajach świata, szczepienia podstawowe noworodków i niemowląt wykonywane są trzema dawkami szczepionki: w pierwszej dobie po narodzeniu oraz w drugim i siódmym miesiącu życia. Pierwszą dawkę w szpitalu położniczym najczęściej kombinuje się ze szczepionką na gruźlicę. Druga dawka szczepienia ma miejsce po 4 – 6 tygodniach, jeśli to możliwe, jednocześnie ze szczepieniem przeciw błonicy, tężcowi
i krztuścowi (6w1). Trzecia dawka, uzupełniająca podawana jest po 6 miesiącach od pierwszej dawki.
U dzieci z masą urodzeniową mniejszą niż 2000 g stosuje się czterodawkowy cykl szczepienia. Szczepienia uzupełniające u osób niezaszczepionych w pierwszym roku życia należy realizować w możliwie najwcześniejszym terminie, nie później niż do ukończenia 19 lat.

Osoby zdrowe, które przeszły wspomniany wyżej pełen cykl szczepień nie muszą przyjmować dodatkowych dawek do końca życia, ani też badać poziomu przeciwciał. Szczepionka jest bezpieczna i jedynie bardzo rzadko wywołuje odczyny o charakterze miejscowym. U zdrowych dzieci zapewnia przy tym nawet 96% ochronę!

Przygotowano na podstawie informacji Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego: https://szczepienia.pzh.gov.pl/